Wspomnienia... inicjacja

leo

Być kobietą...

Jest rok 1962. Chłopaki są w siódmej, końcowej klasie podstawówki. Mają po 14 lat. Telewizję w 40-osobowej klasie mają raptem dwie osoby, co zresztą znaczenia większego nie ma, a jedynie rzuca nikłe światło na stan świadomości tego pokolenia.

Wagary z dwóch ostatnich lekcji nad Małym Jeziorem w stronę tzw "trzeciego nordu". Uczestniczymy, imiona umowne, ja, Tadeusz, Michał i Stachu oraz Alina i Anka. Nasza dorosłość to papierosy, które oczywiście nikomu nie smakują, ale jak mus to mus. Anka jest od nas o rok starsza bo wcześniej klasę powtarzała. Tym samym jest dla nas bardziej intrygująca jako "kobieta". Szkolna legenda mówi, że ona już "gdzieś tam coś tam". A poza tym jest po prostu ładna, co w sposób oczywisty pobudza pewne tęsknoty i ciągoty.

No i nad tym jeziorem dochodzi do niby to żartobliwej przepychanki. Niby... bo tak naprawdę chłopaki na coś liczą. Alina chyba domyśla się więcej i pomaga chłopakom Ankę na murawę przewrócić. Ona też niby się broni, ale to "niby" wynika ze świadomości, że oni za daleko się nie posuną. Ostatnim bastionem jest odsunięty na bok kawałek tkaniny. Ręka dotyka czegoś nieznanego, ciepłego, żywego, pulsującego. I nagle wszyscy spłoszeni milkną, zabawa się kończy. Rozchodzimy się nie patrząc sobie w oczy.

Nazajutrz koniec roku szkolnego i rozdanie świadectw. Alinę przelotnie spotkałem dobrych kilka lat później, ale do tematu nie wróciliśmy. Anki nie spotkałem nigdy...